کجایی هم نشین لحظه های داغ و تبدارم ؟

ببین رفتی ومن باابرها تاگریه می بارم

تصورکردنت تنها امیدم هست می دانی ؟

اگرشاعر شوی، می بینی ام با ماه بیدارم

بیایک لحظه، فروردین چشمانم!خدایم شو

که تاپاییز سالی نانوشته فکردیدارم

ترانه باتو می خندد،غزلها درنگاهت مست

سپیدی ازتو موزون شدوَمن تک بیتِ بیمارم

مرا درشهر آدم ها رها کردی

ومن بی تو فقط یک دفترشعر وکمی هم قاصدک دارم

شبیه نقطه چینم که فقط پر می شوم باتو!

برو انگار بایدبی نهایت نقطه بگذارم

...